Een tijd terug hadden we als IndustrieKring Aalten-Dinxperlo (waar ik zelf bestuurslid ben) een contactmiddag met de gemeente Aalten. Tijdens deze contactmiddag werden diverse onderwerpen besproken die zowel het bedrijfsleven, als de gemeente en politiek raken. Een van de onderwerpen van die middag was de Participatiewet, die vanaf 1 januari a.s. in gaat. Deze wet maakt dat de overheid wil dat gemeenten verantwoordelijk worden voor mensen met een arbeidsbeperking en dat hierdoor meer mensen binnen deze groep aan het werk worden gezet. Dus geen sociale werkvoorziening meer, maar participeren in het “normale” bedrijfsleven en de gemeente als opvang als het niet lukt.

Voor zover ik dit onderwerp volg in de media, betekent het voor veel mensen met een arbeidsbeperking meer onzekerheid, voor gemeenten meer werk en voor ondernemers meer onduidelijkheid. De overheid wil hiermee uiteraard een besparing bereiken, zodat sociale werkvoorziening niet meer bekostigd hoeft te worden. Maar gaat zij hier niet voorbij aan een veel slimmere oplossing?

Neem de Hameland, de sociale werkvoorziening in Oost-Achterhoek. Zij hebben mensen in dienst met een arbeidsbeperking en deze mensen zijn daar erg blij mee, want zij hebben een vast contract en de juiste zorg, zodat zij productief kunnen zijn. Waar het kan verzorgt de Hameland uitbesteed werk voor bedrijven uit de regio, soms zelfs op locatie bij de bedrijven zelf. Vanaf januari moet dit dus veranderen en moeten deze bedrijven de mensen zelf op de loonlijst zetten. Waar mogelijk kan de gemeente dan financieel ondersteunen in de vorm van loonkostensubsidie of geld voor aanpassingen.

Je moet deze mensen dus zelf in dienst nemen. Zoals dat gaat, begin je met een tijdelijk contract. Weg zekerheid voor deze mensen. Dan ga je kijken welke arbeidsbeperking zij hebben en voor het deel dat zij “minder productief” werken krijg je loonkostensubsidie. Gevolg? Papieren rompslomp en hopen dat je op tijd je geld krijgt. Dan heb je nog te maken met arbeidsbeperkingen die ook aanpassingen in het werk of in de begeleiding nodig hebben. Dit moet je als bedrijf verzorgen, waarvoor je subsidie kunt krijgen. Maar ook dat kost veel tijd; tijd die je liever steekt in ondernemen. Dus de ondernemer krijgt taken erbij, de gemeente moet alles controleren en begeleiden en de werknemer met de arbeidsbeperking heeft minder zekerheid. En ohja… als ondernemers te weinig mensen in dienst nemen komt er alsnog een quotum; dus er is geen keuze.

Waarom heeft de overheid niet besloten om de sociale werkvoorzieningen als detacheringsbureaus in te zetten, waardoor de mensen met een arbeidsbeperking gewoon een vast dienstverband behouden? En als ondernemer heb je minder papieren rompslomp en betaal je gewoon de uren die iemand kan werken. Deze detacheringsbureaus ontvangen dan ook subsidie om deze begeleiding te doen, maar omdat het er dan slechts tientallen zijn blijft het overzichtelijker dan bij duizenden bedrijven. Daarbij hebben zij er al ervaring mee… iets om niet zomaar weg te gooien.

Deze column heeft in het Ondernemersbelang Achterhoek editie 4 / 2014 gestaan.