Afgelopen april ben ik op vakantie geweest in Florida. Mijn tweede keer in de Verenigde Staten voor een privé rondreis en wederom heb ik plezier beleefd in de manier waarop Amerikanen bezig zijn met hun werk. Werkelijk iedereen weet van zijn werk iets geweldigs te maken, al lijkt het soms erg suf als je het vergelijkt met dezelfde functie in Nederland. Maar wat zij perfect begrijpen is dat wij mensen geen spullen of diensten kopen om “slechts” de functie, maar vooral om het verhaal en de aandacht die erbij hoort. Storytelling noemen wij dat op marketing opleidingen, maar zij doen het volgens mij al vanaf hun geboorte.

Mooi voorbeeld vond ik een winkel in speciale natuurzepen, waar we bij toeval in terechtkwamen in Key West. De verkoopster kwam naar ons toe en – zoals altijd in de VS – werden wij vriendelijk begroet. Direct begon zij enthousiast te vertellen over het ontstaan van de natuurzepen en waarom het bedrijf deze zo maakte. Hoe goed ze voor je zijn en – ohja – ruik ook eens hoe lekker ze zijn. Toen we aangaven dat we weer verder wilden lopen, gaf ze aan dat ze ons nog iets wilde meegeven. Daar kwam een demo zeepje tevoorschijn in een papiertje en dat weer in een zakje, waardoor het bijvoorbaat al kostbaar leek. Uiteraard vergezeld van een klein boekje met informatie over de zeepjes en waar deze te koop zijn. Ook online bestellen vanuit Nederland behoorde tot de mogelijkheden gaf ze nog snel aan.

We liepen weg en hadden een goed gevoel overgehouden aan dit merk. Nog geen drie dagen later komen we in een andere winkel van dit merk en kopen we enkele van hun producten. Niet omdat wij de functie van het zeep zochten, maar wel om het verhaal en de aandacht die de verkoopster ons gaf. Ik durf te wedden dat we hierin geen uitzondering zijn. Natuurlijk kun je er kritisch naar kijken en denken “het is allemaal nep wat de verkoopster doet”, maar toch voel je in dit geval dat er aandacht voor je is. Dat het product een verhaal heeft, waardoor je even geboeid bent en er meer van wilt weten. Het cadeautje aan het einde maakte dit gevoel compleet.

Ander voorbeeld zijn de restaurants waar we hebben gegeten. Niet die fastfood ketens die we allemaal kennen, maar gewoon de Italiaan of Grill waar de Amerikanen zelf ook graag naar toe gaan. Elke keer weer stelt de ober die ons helpt zich netjes voor met zijn naam. Natuurlijk ook omdat hij hoopt dat je een flinke fooi geeft; daar moeten ze het in de VS ook van hebben. Maar het roept al makkelijker als je weet hoe de ober heet. Hoe leuk is het dat de ober ook vertelt wat je kunt bestellen (in plaats van “hier is de kaart”), met een enthousiasme waarbij je direct zin krijgt om het te eten en hij of zij tussendoor meer dan eens vraagt of er nog iets geregeld kan worden. Je voelt de aandacht, merkt dat er aan je wordt gedacht en dus betaal je (meestal) de fooi zonder problemen. Hoe anders hebben we soms de ervaring in ons eigen land? Als het aankomt op de kracht van aandacht en storytelling kunnen we van de VS nog veel leren.

Deze blog is onlangs ook als column verschenen in Kijk op Oost Nederland.